De leerkuil in de praktijk

De opdracht van de muziekdocent (volgens zoonlief): voor volgende keer moeten jullie het Wilhelmus op de piano leren spelen. Zoonlief is ’s avonds enigszins geïrriteerd: “Hoe moet ik dat nu weten? Hij heeft niets verteld! Dat kan ik toch niet zomaar?”

Volgende avond: “Klasgenoot kan het al een beetje. Mag ik zo op de piano oefenen?” Wij: “Ja, natuurlijk!” Zoonlief pingelt wat en zowaar ontstaat het eerste couplet en daarna het besef dat de tweede hetzelfde is.

In het weekend weer oefenen: “Mam!! Die derde lukt niet!” Wij: “Kijk dan op Youtube, daar heb je vast voorbeelden.” Zoonlief: “Ja, nee, die doen het niet goed”; “Ik ken de melodie ook niet, het is een stomme opdracht, hoe moeten we dit zomaar kunnen?”. Na nog even oefenen en in zijn ogen mislukken (Wij zijn eigenlijk gewoon jaloers hoe hij uit het niets, op gehoor, zomaar die coupletten speelt), komt het dieptepunt: “Dit kán toch gewoon niet, hoe kan hij dit van ons verwachten? Ik stop ermee, het lukt me toch niet!”
Half uur later: “Ik kijk even op Youtube, mag dat?” Weer een paar tellen later: “Ik probeer het nog een keer…. O, volgens mij heb ik ‘m. Willen jullie luisteren?” En ja hoor, meneer heeft het door. Op een enkele toon na, is het hem gelukt en kijkt hij tevreden. “Ik oefen morgen weer!”

leerkuil

 

Interessante of leuke blog? Delen mag!
fb-share-icon